Η ομιλία του Χρήστου Μάτη

Η ομιλία του Χρήστου Μάτη στην παρουσίαση της υποψηφιότητας για το δήμο Θεσσαλονίκης

«Η πρωτόγνωρη ίσως για τα ελληνικά δεδομένα συνάντηση κοινωνικών δυνάμεων που εγκαινίασαν με το διάλογό τους κινήσεις πολιτών και δημοτικές παρατάξεις, εκφράζει τη βαθιά ανάγκη, την αγωνία αυτής της πόλης για μια νέα συνθήκη ζωής. Δεν αποτελεί ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά αντανακλά την κινητικότητα και τις σχέσεις εμπιστοσύνης, που έχτισαν τα τελευταία χρόνια οι στοχευμένες και επιτυχείς κινήσεις πολιτών για τα καθημερινά, αλλά και με λογισμό και όνειρο για τα μελλούμενα της Θεσσαλονίκης».

Αυτό έλεγε η επιτροπή διαλόγου, το γνωστό διαπαραταξιακό, σε δελτίο Τύπου της 20ης Ιουλίου 2010.
Δεν είμαστε εμείς το διαπαραταξιακό, εκεί δεν υπήρχαν μόνο πολιτικές παρατάξεις, υπήρχε η αγωνία πολλών ανθρώπων για μία καλύτερη πόλη.

Είμαστε, όμως, άνθρωποι από όλες τις συνιστώσες του, που υιοθετούν τα
συμπεράσματα και τις κατακτήσεις του διαπαραταξιακού και δεσμευόμαστε ότι θα τις εφαρμόσουμε με συνέπεια, γιατί πιστεύουμε ότι ήταν πρωτόγνωρο αυτό το «πρόγραμμα από τα κάτω».

Θα ξεκινήσω με μία ιστορική αναφορά. Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που κάνουμε ιστορία. Και είναι χρήσιμη, για να δείξει από πού ερχόμαστε και που πηγαίνουμε. Γιατί μόνο εχέγγυο για το μέλλον, είναι όσα κάναμε στο παρελθόν.

Στις δημοτικές εκλογές του 1990, ο τότε υποψήφιος δήμαρχος Γιάννης Τζιόλας, επικεφαλής της «Οικολογικής Θεσσαλονίκης» είχε καταθέσει πρόταση για τη διεκδίκηση των «Μαγεμένων» από το Μουσείο του Λούβρου.

Πρόκειται για ένα μνημείο, το οποίο βρισκότανε στην περιοχή της σημερινής πλατείας Αρχαίας Αγοράς και το οποίο σωζόταν ακέραιο έως το 1864, οπότε μεταφέρθηκε βίαια στην Γαλλία.
Η φυγάδευση έγινε από το τότε λιμάνι των Μύλων Αλλατίνι, μίας άλλης ιστορικής τοποθεσίας της Θεσσαλονίκης, ένα λαμπρό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, που πρόσφατα σώθηκε χάρη στην κινητοποίηση ενεργών πολιτών, κατοίκων και δημοτικών κινήσεων. Ο Γιάννης Τζιόλας τότε είχε θέσει το αίτημα: «Η πόλη της Θεσσαλονίκης έχει αυτό το δικαίωμα και οι πολίτες της έχουν καθήκον να απαιτήσουν την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών τους».

Δυστυχώς, στα χρόνια που ακολούθησαν η Θεσσαλονίκη μπήκε στην κατάψυξη και «πάγωσαν», όχι μόνο η επιστροφή των «Μαγεμένων», αλλά και όλες οι άλλες αναζητήσεις για το οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό της μέλλον. Και ήταν πολύ κρίσιμα εκείνα τα χρόνια που προχωρούσε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας.

Ο εθνικισμός, η πατριδοκαπηλία, η πολιτική πατρωνία και η κλεπτοκρατία έκτοτε καταδυναστεύουν την Θεσσαλονίκη. Οι εκπρόσωποι του καθεστώτος διασπαθίζουν το δημόσιο χρήμα, σκορπίζουν ανούσια τα χρήματα των φορολογουμένων, αυξάνουν προκλητικά τα δημοτικά τέλη, εγκαταλείπουν απροστάτευτα τα δημόσια ταμεία στα χέρια των αετονύχηδων συνεργατών τους. Κλέβουν το ίδιο το μέλλον της Θεσσαλονίκης.

Αυτοί οι οποίοι οδήγησαν την πόλη στο τέλμα και την παρακμή, στην διοικητική αναρχία και το χάος έχουν ονόματα: Σωτήρης Κούβελας, Κωνσταντίνος Κοσμόπουλος, Δημήτριος Δημητριάδης, Βασίλης Παπαγεωργόπουλος.

Ο Κώστας Γκιουλέκας φιλοδοξεί να είναι συνεχιστής αυτού του καθεστώτος, αυτού του διεφθαρμένου κατεστημένου, το οποίο διαχρονικά υπηρέτησε με απαράμιλλη αυταπάρνηση, και με φανατισμό, κομματική εμπάθεια και ιδεοληπτική μονομέρεια.

Σε αυτό το τέλμα οι τοπικοί πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν αντιτάχθηκαν αλλά χάιδευαν τις πιο ακραίες και ανεδαφικές αντιλήψεις για να μην πάνε κόντρα, όπως έλεγαν, στο δημόσιο αίσθημα, δηλαδή στην ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς στην πόλη. Και μαζί της έδωσαν την ευκαιρία να οικοδομήσει ένα στυγνό πελατειακό σύστημα εξυπηρέτησης «ημετέρων».

Στον προεκλογικό αγώνα του 1990 ο επίσης υποψήφιος Δήμαρχος, Δημήτρης Φατούρος, μια εμβληματική φυσιογνωμία στην πολιτική, εκπαιδευτική και πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης είχε προτείνει να ακολουθήσουμε συγκεκριμένα παραδείγματα πόλεων της Ευρώπης: το Αμβούργο της Γερμανίας, τη Λυών της Γαλλίας, το Εδιμβούργο της Σκωτίας.

Αρκεί να ρίξει κάποιος μια ματιά σε τι θέση βρίσκονται οι συγκεκριμένες πόλεις σήμερα στο διεθνές σύστημα των πόλεων, για να αντιληφθεί την εσφαλμένη προοπτική που έδωσαν στην Θεσσαλονίκη από το 1990.

Όλα αυτά έγιναν για την υποστήριξη των ακραίων κύκλων της Αθήνας. Έγιναν για να ωφεληθεί στην εσωκομματική στρατηγική του ο τότε υπουργός των εξωτερικών και σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς. Για να εξυπηρετηθούν αυτά τα συμφέροντα οδηγήθηκε η Θεσσαλονίκη στον οικονομικό της μαρασμό και τη διεθνή περιθωριοποίηση της.

Αυτός ο δήμιος της Θεσσαλονίκης έχει το θράσος να δηλώνει προχθές ότι «πιάνεται η καρδιά σου, όταν στο Κέντρο, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης, βλέπεις τόσα πολλά κλειστά μαγαζιά».

Αλλά τα μαγαζιά δεν έκλεισαν χτες και προχτές. Η αποβιομηχάνιση της περιοχής μας συντελούνταν αργά και σταθερά, τότε που η πόλη κλεινόταν στον εαυτό της και ο κ. Σαμαράς έδινε από την Λισαβόνα εντολές στους «μακεδονομάχους» του να διοργανώνουν συλλαλητήρια, ενώ η κυβέρνηση του, η κυβέρνηση του κ.Μητσοτάκη τον παρακολουθούσε αμήχανη να χρησιμοποιεί την ευαισθησία ενός λαού για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του επιδιώξεων. Και υπουργός σε εκείνη την κυβέρνηση ήταν η κ. Ντόρα Μπακογιάννη που και τότε σιωπούσε και σήμερα σιωπά. Προτιμά απλώς τα φωτογραφικά ενσταντανέ, όπως αυτό τις προάλλες με τον κ.Μπουτάρη.

Όμως το καθεστώς της δημοτικής αρχής δεν στηρίχθηκε μόνο στον Αντώνη Σαμαρά και στην αλλοπρόσαλλη στάση του, αλλά και στον καιροσκοπισμό τμημάτων της Αριστεράς.

Αναρωτιόμαστε τι τύχη θα είχαν οι προσπάθειες διαφόρων περιθωριακών ακροδεξιών, του δημάρχου Κ.Κοσμόπουλου και του μακαριστού Παντελεήμονα αν κάποιος όρθωνε το ανάστημα του. Για παράδειγμα ο τότε πρόεδρος του ΤΕΕ Κ/Μ Ανδρέας Κουράκης, ο οποίος όμως αντίθετα υπέγραψε τη Διακήρυξη της «Μακεδονικής Επιτροπής», που οδήγησε στις αποφάσεις για τα συλλαλητήρια, την απαρχή των δεινών της Θεσσαλονίκης.

Πολιτική δε γίνεται με σημαίες ευκαιρίας.

Προωθούμε μια πολιτική προγραμματικών αρχών και αυτή θέλουμε να υπηρετήσουμε.

Μακριά από εμάς ο καιροσκοπισμός.

Εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στις υγιείς δυνάμεις της πόλης μας.

Βασιζόμαστε στη μεγάλη κοινωνική και πολιτική προοδευτική της παράδοση.

Η πόλη μας μπορεί να βασίζεται στις δυνάμεις της. Δεν χρειάζεται να γίνεται δοκιμαστικός σωλήνας για τα κομματικά παιχνίδια της Αθήνας.

Το δείχνουν:

• η εκλογή του καθηγητή Μυλόπουλου ως πρύτανη του ΑΠΘ
• το πολιτιστικό πείραμα, που διοργάνωσε το περιοδικό ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ πριν λίγους μήνες, με χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους της πόλης.
• Η επιτυχής κινητοποίηση κατά της υποθαλάσσιας
• η προάσπιση του Σέιχ Σου από την κατασκευή δρόμων και τις «ιερές» καταπατήσεις
• η διεκδίκηση στρατοπέδων για πράσινο
• Η απομάκρυνση της ΔΕΘ από το κέντρο της πόλης,

Η πόλη μας έχει ικανότατο δυναμικό. Αξιόλογους ανθρώπους.
Υπάρχουν οι ιδέες και η φαντασία, χρειάζεται θέληση και επιμονή.
Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι κινείται σε θετική κατεύθυνση:
Ας το ενισχύσουμε!

Είναι η ώρα η Θεσσαλονίκη να σπάσει τα στεγανά, να αποδεσμευτεί από την κηδεμονία της Αθήνας, να στηριχτεί στις δυνάμεις της, να αποχαιρετήσει οριστικά τους πτωχοαλλαζονικούς «τσαμπουκάδες», τις εθνικιστικές ρητορείες και να προχωρήσει με λόγο συγκροτημένο και προτάσεις εφικτές.

Με σχέδιο και όραμα. Με διάθεση να συγκρουστεί. Να συνθέσει. Να καινοτομήσει. Να δημιουργήσει.
Εμείς ανοίγουμε τον κύκλο της σύγκρουσης με νοοτροπίες, συμπεριφορές και πολιτικές απαρχαιωμένες, ανεδαφικές, ιδεοληπτικές.

Είμαστε ανοικτοί σε όλους όσοι θέλουν να έχουν διάθεση να αλλάξουν την καθημερινή ζωή τους σε αυτή την πόλη. Πιστεύουμε στις συγκρούσεις των απόψεων και στις συνθέσεις της πολιτικής, αλλά όχι στις κομματικές συνθέσεις.

Επιδεικνύουμε «αντιδραστική ευαισθησία», όπως είχε πει το 1990 ο πανεπιστημιακός δάσκαλος και διανοούμενος της πόλης μας, Δημήτρης Μαρωνίτης για να περιγράψει την «κρούστα ουδετερότητας» που έβλεπε να επικρατεί στα δημόσια και στα καλλιτεχνικά πράγματα. Λίγο πριν είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του ΚΘΒΕ.

Κάθε κίνημα αλλαγής έχει τον τόπο και τον χρόνο του.
Εμείς βασιζόμαστε στις προοδευτικές παρακαταθήκες της πόλης μας.

Ενεργοποιούμε την «αντιδραστική ευαισθησία» μας ενάντια στο καθεστώς του πολιτικού ζόφου, της πνευματικής καθυστέρησης και της οικονομικής περιθωριοποίησης της Θεσσαλονίκης.

Πρόγραμμα υπάρχει. Είναι οι προτάσεις και οι στόχοι κινήσεων, ομάδων της κοινωνίας των πολιτικών, πολιτικών χώρων, που επί οκτώ μήνες συνεργάστηκαν στο πλαίσιο του Διαπαραταξιακού, ανταποκρινόμενοι στην επιτακτική ανάγκη να γυρίσει επιτέλους σελίδα η πόλη. Για μας η συμφωνία σε αξίες και αρχές ήταν στόχος, δεν ήταν πρόφαση.

Και τώρα λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά στις εκλογές. Με καθαρά κομματικές προτάσεις και υποψηφιότητες.

Τις δημόσιες σχέσεις της κομματικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ, τις έκανε χθες ο κ. Σαμαράς, την κομματική ταυτότητα του «ανεξάρτητου» Κ.Γκιουλέκα, μας υπενθυμίζει διαρκώς το ΠΑΣΟΚ.
Ακούμε από πολλές πλευρές ότι οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου είναι ένα δημοψήφισμα. Κάποιοι λένε ότι είναι δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του μνημονίου. Φταίει το μνημόνιο, που από τα ταμεία του δήμου Θεσσαλονίκης, «χάθηκαν» 30 εκ. ευρώ; Μήπως θέλουν να ζητήσουμε και εμείς συγγνώμη, που παρατηρήσαμε ότι λείπουν από τα ταμεία;

Κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Καλλικράτη. Δηλαδή εάν είναι αρνητικό, για τον Καλλικράτη, το «δημοψήφισμα», θα αποσύρουν το νόμο;

Ο δρόμος της κομματικής πόλωσης δεν είναι μονόδρομος. Εμείς δεν θέλουμε να μετρήσουμε δυνάμεις, θέλουμε να προωθήσουμε και να εφαρμόσουμε ιδέες για τα πραγματικά συμφέροντα των πολιτών της Θεσσαλονίκης.

Εμείς δεν φοβόμαστε να χρησιμοποιήσουμε το «θα» γιατί το παρελθόν μας είναι εχέγγυο για τη μελλοντική μας στάση.

Θα καταφέρουμε να αλλάξουμε την ατζέντα!

Θα φέρουμε στο προσκήνιο προτάσεις για λύσεις στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι μας.
Θα πείσουμε!